|
Satyawan jenengku. Aku murid kelas 2 SMP ana ing salah sawijining pinggiran kutha
Ana ing salah sawijining dina yaiku pengumuman kalulusan ana ing sekolah SMPku, ibu teka mara ing sekolahku. Aku
Esuke nalika aku ning sekolahan class meeting, kanca-kancaku padha ngece aku. Ana sing ngarani photographer lah, bajak laut lah, jaja miharja lah. Pengen banget rasane aku muksa saka donya iki. Nalika aku mulih aku nggetak marang ibu, “Bu! Yen kowe mung arep ngisin-isinke aku lan gawe aku dadi bahan guyonan kanca-kancaku, ngapa kowe ora mati wae!!” aku nesu banget nalika kuwi. Aku nduwe niat lunga saka omahku kuwi, aku
Aku banjur lunga menyang
Sawijining dina, aku weruh ibuku nekani ana omahku, embuh oleh katerangan seka ngendi utawa saka sapa kok ibuku nganti weruh papan dunungku lan wani-wani temen lunga menyang
Limang taun lawase sawise kadadiyan kuwi, aku oleh tugas saka gaweyanku yaiku ngurusi kasus clientku ana ing kutha asalku, Surakarta Hadiningrat. Aku banjur mangkat ngayahi kewajibanku. Anak lan bojoku ora melu, dheweke tetep ana ing
“Le, Satyawan anakku sing tak tresnani,
Kaancik saka dina lungamu, rina wengi ibu tansah mikirake awakmu.
Nalika kowe maca layang tulisane ibu iki, mungkin ibu
Nanging ibu percaya kala mangsa kowe bakal teka ana kene le.
Ibu nyuwun ngapura nalika aku teka Jakarta aku wis gawe anakmu nangis,
Ibu uga nyuwun ngapura nalika semana
Le Satyawan anakku, mangertia,
Nalika cilik, kowe nandang kacilakan kang ngakibatake kowe kelangan siji mripatmu.
Aku ora lila kowe urip nandang kahanan kaya ngono.
Aku banjur menehi marang kowe apa sing tak nduweni iki.
Aku bungah merga anakku Satyawan sak iki isa nyawang isining jagad kanthi sempurna lan
Kanthi rasa tresna
- Ibu -